Lecznicza siła ziemi jest ogólnie znana. Możemy ją jeść, to znaczy stosować wewnętrznie, możemy też otaczać się ziemią od zewnątrz, w postaci okładów, kompresów i kąpieli. Okłady z błota stosowano już 4000 lat temu w Egipcie w leczeniu bólu kończyn i reumatyzmu.
Starożytni dysponowali szeroką wiedzą na temat możliwości zastosowania leczniczej gliny. Ważne były właściwości gliny oraz stopień jej czystości. Zależały one od miejsca, z którego pochodziła glina i decydowały o uzdrawiającym działaniu. Z ziemi formowano tabletki i odciskano na nich pieczęć, informującą o miejscu pochodzenia. Najsłynniejsza pod tym względem jest tzw. Terra Lemnia z greckiej wyspy Limnos (dawniej: Lemnos). Hipokrates (460-377 p.n.e.), grecki lekarz i ojciec medycyny, stosował ziemię z wyspy Lemnos wewnętrznie w leczeniu zatruć i zarazy. Substancję tę współczesna medycyna odkryła ponownie dopiero około 100 lat temu. Dokonali tego Sebastian Kneipp (1821-1897), Adolf Just (1859-1936) i Emanuel Felke (1856-1926).
Jeść ziemię
Niezależnie od tych tendencji rozwojowych, we wszystkich Prymitywnych plemionach żyjących w warunkach naturalnych jedzenie ziemi jest w jakiejś formie praktykowane I tak, na przykład, na całej Ziemi kobiety w ciąży jesć glinę. Z jednej strony Ziemia jest symbolem płodności z drugiej zaś kobiety w ciąży zaspokajają instynktownie w ten sposób swe dziwaczne zachcianki kulinarne, uzupe}. niając jednocześnie niedobór składników mineralnych. Ziemię jedzono też z głodu, jako lekarstwo, jako przy. smak, a także - by doprowadzić do własnej śmierci Dostępna dziś w handlu lecznicza glinka składa się z lessu, startego w okresie lodowcowym pyłu skalnego, w którego skład wchodzi kwarc, wapno, mika i glinŁ' Maleńkie cząsteczki pyłu mają łącznie bardzo dużą powierzchnię. W żołądku i jelitach, a także zewnętrznie, w trudno gojących się ranach, prócz spożytych wewnętrznie trucizn na cząsteczkach pyłu mogą się również osadzać własne lub pochodzące od bakterii toksyczne produkty przemiany materii. Pzięki temu substancje te zostają zneutralizowane i wydalone. Jednocześnie z gliny wyodrębniają się składniki mineralne, takie jak krzem, żelazo, miedź, sód, magnez, potas i wapń. Są one wchłaniane przez skórę lub ściany jelita. Zostaje wyrównany stosunek kwasów i zasad. Tylko wtedy, gdy substancje te są dostępne w wystarczającej ilości, możliwa jest komórkowa przemiana materii, a co za tym idzie - wyzdrowienie. Do tego dochodzi ochładzające, wysuszające i higroskopijne działanie gliny na skórę i pobudzanie ruchów jelit przez większe cząsteczki. alkoholem, nikotyną i żywnością. Może pomóc także we wzdęciach i stanach zapalnych żołądka i jelit. Lecznicza ziemia zapobiega również zatruciom substancjami własnymi organizmu. Często bowiem przyczynami wyprysków na skórze, zaburzeń układu krążenia, migren i chorób reumatycznych są niewłaściwie ukierunkowane procesy trawienne.Antybakteryjne działanie ziemi wykorzystuje się nie tylko w leczeniu infekcji dróg pokarmowych, ale także w zapaleniach dziąseł, śluzówki jamy ustnej i zapaleniu migdałków. W takich przypadkach śluzówkę można także oprószać leczniczą ziemią. Okłady i kompresy z leczniczej gliny obejmują maleńkie okłady, poprzez „glinianą koszulę" aż do kąpieli błotnych (zob. terapia Felkego). Podstawowa zasada brzmi w ostrych stanach zapalnych zimne, w przewlekłych schorzeniach ciepłe okłady. Zimne okłady pomagają na schorzenia skóry (np. pryszcze, wągry i krosty), ropiejące stany zapalne, stłuczenia, zwichnięcia, ukąszenia owadów, gorączkę, zaburzenia ukr-wienia, zapalenia stawów, napady gośćca, dotkliwe bóle (migreny) i oparzenia.Gorące okłady (lecznicze błoto podgrzewa się w kąpieli wodnej) zaleca się raczej w dolegliwościach kręgosłupa, skurczach w obrębie brzucha, przewlekłych chorobach stawów i mięśni oraz obrzmieniach węzłów chłonnych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz